انقلاب اینترنت آغاز شده، روش توسعه اقتصادی در اغلب کشورها تغییر کرده، دهکده جهانی مارشال مک لوهان عینیت یافته، دانش روان شناسی مرزهای جدیدی را در نوردیده و روش های آموزشی دو سه دهه پیش به موزه سپرده شده است. در این میان آیا زمان آن نرسیده است که سیستم آموزشی کهنه و نخ نما
گروه های زیادی هستند، بویژه از جوانان و نوجوانان جویای کار که دلیل بیکاری خود را نداشتن سرمایه اولیه و نیز ابزارهای لازم می دانند و این نکته را نادیده می گیرند که ابزار و سرمایه، توانایی و قابلیت های گسترده خود را به کسانی آشکار می کند که مهارت و توانایی استفاده از آنها
بار دیگر شهرداری تهران اعلام کرده که در نظر دارد لاله زار را به پیاده راه تبدیل کند و البته این بار به بهانه خرید ویرانه های تئاتر نصر و اعلام احداث موزه تئاتر در آن مکان. این مطلب پس از چندسال تکرار می شود، بدیهی است که میان آرزوها و آرمان ها و رسیدن
تغییرات تکنولوژی انقلاب بپا کرده است، آنانی که بهر دلیل، چشم بر روی تحولات در عرصه نوآوری ها در تکنولوژی می بندند و درک و تحلیل درستی از شرایط کنونی انقلاب دیجیتال را ندارند، آینده کشور و ملت و سرنوشت نسل آینده را به فنا خواهند داد. متاسفانه هنوز هم برخی مسئولان کشور راه های
کافیست اخبار مربوط به مشکلات رکود اقتصادی، خشکسالی و کم آبی، تصادفات جاده ای و … را به کناری بگذاریم، آنگاه چشممان به روی معضل نه چندان دیرینه ای به نام «بیکاری فارغ التحصیلان» مراکز آموزش عالی روشن خواهد شد. آمارها می گوید که در حال حاضر بیش از یک میلیون جوان تحصیل کرده و
باور داریم که کسب و کار در ایران در دوران رکود اقتصادی کنونی واقعا خوب نیست و کارآفرینان و کارکنان، مشکلات طاقت فرسایی را تحمل می کنند، شاید اکثر کسب و کارها که نسبت به هر زمان دیگر چالش برانگیز شده، دلیل آن حاکمیت سفت و سخت اقتصاد ۸۵ درصد دولتی کشور ماست که متاسفانه
زنده یاد استاد محمدابراهیم باستانی پاریزی سخن قابل تاملی دارد با این مضمون که: «تا به تاریخ روی نیاوریم، فرصت و امکانی برای رشد و پیشرفت پیش نخواهد آمد». این سخن استاد پیامی روشن به جوانان، جویندگان کار و دانش آموختگان دارد که با تجارب گذشتگان آشنا و احترام بگذارند وگرنه رسیدن به خلاقیت سرابی
واقعیت تلخی که این روزها و در سال های اخیر با آن مواجه هستیم، وجود جو نامهربانی، بیخیالی، خشونت، عدم وجود اعتماد به همدیگر، دوری از هم و چندین معضل دیگر فرهنگی و اجتماعی است. سوال اینست که چرا اینقدر با هم غریبه شده ایم؟ چرا حس همدلی و تکیه به همدیگر از میان ما
اولویت های تفکر و عملکرد انسان ها چیزی است مانند ارزش آفرینی، آنهم در روزگاری که شرایط هیچ چیز ثابت نیست و می تواند با ایجاد تغییرات، گزینه های متحول و متغیری را به بازار کار و بازسازی کسب و پیشه اشخاص عرضه نماید. در این میان توجه به نظرات دیگران، احترام به همدیگر و
تعدادی از خوانندگان مجله با نویسنده این مطالب تماس گرفته و سوال میکنند که چگونه می شود به ارزش هایی دست یافت که راه های خلاقیت و رسیدن به موفقیت را بروی جوانان بگشاید. پاسخ اینست، اول از همه خود را دوست بدارید و بخود احترام بگذارید. کسانیکه خود را دوست دارند، البته بشرطی که
